W dzisiejszym standardzie urządzania i zagospodarowania ogrodów, kamień odgrywa bardzo istotną rolę. Gro ogrodów stanowiących „inspiracje” dla architektów krajobrazu, zawierają w swoich dekoracjach kamień. Nie jest to kamień zwykły, przypadkowo znaleziony w polu, ale kamień ozdobny. Natomiast szczególny jego rodzaj, można nawet powiedzieć, że stanowiący I ligę wśród kamieni, stanowi kamień gnejsowy.
Kora kamienna to kruszywo wykonane z gnejsu. Gnejs jest skałą metamorficzną i ma zbliżoną budowę do łupku. Znaczy to tyle, że wykazuje właściwości łupliwe. Dzięki temu pojedyncze elementy, tyczy się to głównie skał i szpil, łatwo rozłupać na mniejsze skały.
Gnejs, dzięki swojej charakterystycznej strukturze i szaro – brązowej, lekko połyskującej barwie, to idealny materiał, który niezwykle dobrze komponuje się z naturalnymi, ogrodowymi elementami, w szczególności drewnem i wszelkiego rodzaju gatunkami roślin. Co ważne, dobrze sprawdza się zarówno w ogrodach nowoczesnych, przy nowoczesnej architekturze, jak również we wszelkich innych, bardziej naturalnych i mniej formalnych ogrodowych stylach.
Przyjmują barwę białą, żółtawą, szarą, brunatną lub czerwoną. Wapienie organiczne powstają ze szczątków organicznych na dnie mórz i oceanów. Wapienie nieorganiczne tworzą się wskutek strącania węglanów z wody morskiej lub źródlanej. Są bardzo rozpowszechnionymi skałami w Polsce. Występują głównie w Górach Świętokrzyskich, na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej, Wyżynie Lubelskiej, w Tatrach i w Pieninach. Mimo ogromnego znaczenia gospodarczego można docenić także walory estetyczne skał wapiennych. Wapienie pozbawione domieszek chemicznych są białe, jednak stosunkowo często mamy do czynienia z wapieniami zabarwionymi, które reprezentować mogą pełną gamę kolorów (biały, beżowy, jasnoszary, żółty, czerwony, brązowy, ciemnoszary, niebieskoszary, czarny).
Granit jest najbardziej pospolitą skałą magmową zbudowaną w większości z minerałów krzemianowych, które gwarantują mu wysoki stopień twardości, odznacza się ziarnistą jawno-krystaliczną strukturą, najczęściej średnio-krystaliczną, rzadziej grubokrystaliczną lub drobnokrystaliczną, niekiedy porfirowatą, teksturę bezkierunkową (bezładną), niekiedy ukierunkowaną. Na jego powierzchni można bez trudu rozróżnić poszczególne minerały składowe.
O jego wytrzymałości decyduje proces powstawania. Jest to skała, która tworzyła się w wyniku wolnego zastygania gorącej magmy, która następnie przeciska się przez szczeliny w skorupie ziemskiej lub w warunkach wysokiego ciśnienia krystalizuje się w jej głębokich warstwach.
Dolomity są skałami pochodzenia chemicznego. Pochodzenie dolomitu związane jest z powolnym rozpuszczaniem w morzu materiału chemicznego. Materiał ten osadzał się na dnie morskim aż powstały formacje skalne o znacznej grubości. Skały tworzą się wskutek bezpośredniego wytrącania dolomitu z wód morskich oraz jeziornych lub w procesie przemian osadów wapiennych (zastąpienie węglanu wapnia węglanem magnezu). Źródłem magnezu niezbędnego do tych przemian jest woda morska.
Dolomity charakteryzują się „skałami cukrowatymi” barwy kremowobiałej lub szarej. Złoże właściwe zbudowane z dolomitu- barwa biała. Występują skały o barwie zielonawych (krzemiany – serpentyn) , oliwkowożółtych, niebiesko szarawych (siarczki miedzi – azuryt, malachit), kremowych i różowych (tlenki żelaza). Zmienność zabarwienia jest wynikiem zróżnicowania mineralnego skał i zanieczyszczeń.